Joepie, ik kan niet wachten!

Het is akelig leeg in mijn agenda qua leuke dingen. Daarover gaat mijn column voor de lokale omroep Hofstreek FM en de krant Hofweekblad.

Het wordt er niet leuker op. Alles wat een beetje riekt naar vermaak en vreugde is vakkundig uit de agenda’s geschrapt. ‘Het leven is een feest, alleen moet je zelf de slingers ophangen’, luidt een bekende tegeltjeswijsheid. Maar ze hebben die slingers nu wel verdomd goed verstopt.

Ik had zondag graag een voetbalpotje in Almelo willen kijken. Laatste wedstrijd van het seizoen, thuis tegen FC Groningen. We zullen nooit weten of Heracles misschien wel Europees voetbal had gehaald.

Er zit een digitaal ticket in mijn mailbox: 10 juni, de rockband Foreigner in de prachtige Utrechtse concertzaal Tivoli. Jammer, maar helaas.

De gitaargeweldenaar Joe Bonamassa op Bospop in juli; gaan we ook niet zien. Ik weet het, het is klein bier op de wereldschaal. Maar juist klein bier kan donders lekker zijn.

Geen Schoolfeest, geen EK, geen Olympische Spelen. Niet naar mijn amateurcluppie om naar mijn voetballende zoons te kijken. Geen ge-ouwehoer in mijn stamcafé.

Voor het eerst in lange tijd had ik met mijn team weer een biljartkampioenschap kunnen vieren. Had. Eén wedstrijd voor het einde is de competitie stilgelegd.

Een bomvolle Schoolfeesttent op vrijdadmiddag. Wanneer gaan we dat weer meemaken?

Leeg

En het toekomstbeeld biedt ook weinig hoop. Geknipt worden door de kapper die een gezichtsmasker draagt, bier drinken aan de bar met anderhalve meter leegte om me heen, voorstellingen bekijken in halflege theaters. Of voetbalwedstrijden volgen op TV die gespeeld worden in lege stadions. Joepie, ik kan niet wachten!

Deze week was de bekende Gorenaar Fons Reuver mijn telefonische gast in het radioprogramma dat ik tijdelijk presenteer. Fons klonk neerslachtig aan het begin van het uur. Wat wil je? 77 jaar, kwakkelend met zijn gezondheid en daardoor bang voor dat rotvirus. Opgesloten in zijn eigen huis. We babbelden wat over het Schoolfeest, haalden oude anekdotes op en draaiden muziek die we allebei mooi vonden. Een uurtje later klonk Fons weer monter. “Het was leuk, ik ga vanavond naar bed zonder pillen.”

Ze zijn er wel, de lichtpuntjes. Maar het is toch vooral een kleine, kale, klinische rotwereld.

Gitaargod Joe Bonamassa

Journalistiek tags: